Bugün kendim için bir şey yapmaya karar verdim. Uzun süredir koçluğa dair eğitimler, okumalar, çalışmalar ve ailem arasında gidip geldiğimi; kendimi, isteklerimi, ihtiyaçlarımı kenara bıraktığımı fark ettim. Ben doğayı severim, doğa canlanırken canlanırım; ağaçlar, çiçekler, böcekler, kediler, köpekler çoştukça ben de yaşam enerjisiyle dolarım. Olmamış, bu sene ertelemişim, görmezden gelmişim, kaçırmışım gibi hissettim birden baharı. Çıktım, yaseminleri içime çektim, özgürce yürüdüm, yavru kediler karşıladı beni, sevdik birbirimizi… Çok iyi geldi.

“Ne oldu?” diye sordum kendime. Anladım tabi hemen, öncelik alanımda değişiklikler oldu bu dönemde. 

Hepimizin sınırlı enerjimizi verebilmemiz için genelde fırsatlar ve tehditlerle belirlenen bir Öncelik Alanı’mız var. Öncelik alanı içine insanları alabileceğimiz gibi; kariyeri, parayı, başarıyı, ideolojileri vs. alabiliriz. İnsan hayatını öncelik alanında olan değerlere göre şekillendirir, motivasyon buradan kaynaklanır, öncelik alanımızdaki hedeflere ulaşmak her zaman daha mümkündür. Bununla beraber kişi öncelik alanındakilerin sorumluluğunu da alır. Bu alanda çok fazla insan varsa bu sorumluluk da o oranda artar, kişi hepsine karşı adil bir şekilde verici olmak ister, kendisini ikinci plana atar ve kilitlenir. Bilinçaltı bu durumdan rahatsız olur ve kişi tepki olarak aşırı verici olunan kişilere karşı pasif agresif bir hâl alabilir.  

Bir danışanım her şeyi unuttuğunu, planlar yaptığını ama uygulayamadığını, kafasının çok dağınık olduğunu anlattı. O konuştukça öncelik alanının ne kadar dolu olduğunu duydum. 200 kişiden fazla insanı almış bu alana ve öncelik alanında olduğu için hayır diyemediği bu kişilerden gelen her talebi yerine getirmeye çalışıyormuş. Ama danışanım bir insan, bizimle aynı 24 saatlik gün sisteminde yaşıyor ve tüm bu talepleri karşılaması mümkün görünmüyor. Bana “Sadece seninle olan görüşmelerimizi unutmuyorum” dedi. Her ne kadar gururum okşansa da konunun tabii ki benimle alakası yok. Benimle görüştüğü o bir saatte odak yalnızca o. Sadece kendini düşünebildiği, önceliklendirebildiği, kendisine bakabildiği bir saat geçiriyor koçlukta. Bu danışanımın öncelik alanında kendisinin olmadığını keşfettik beraber, kendisinden başka herkese yer var ama ona yok. Halbuki öncelik alanımızın merkezinde her zaman kendimiz olmalı. Uçaklarda oksijen maskesini çocuklarımızdan önce kendimize takmak gibi, biz sıkışmışlıkla nefes alamıyorken diğerlerine uzun süre destek olabilmemiz de mümkün değil. 

Çok şükür ki sistemimizde bir de atık mekanizması var. Özellikle bu alana aldığımız ama bize zarar vermeye başlamış insanları, davranış ve alışkanlıkları fark etmek ve onları bu alandan temizlemek çok kıymetli. Bu temizliği yapmak önceliklendirmemiz gereken “Ben”e ve diğer önemli başlıklara da gereken zaman ve enerjiyi bulmamıza olanak verecektir. 

Ne dersiniz hazır bahar da gelmişken, şöyle güzel bir temizlik iyi olmaz mı?

Esra KARAKAYA

ATC Profesyonel Koç ve Takım Koçu